Najstarsza polska piosenka....

Najstarszą znaną polską pieśnią jest Oj chmielu, chmielu, pochodząca jeszcze z czasów pogańskich przed przyjęciem chrztu w 966 roku. Jest śpiewana na całym obszarze Polski( a nawet po za granicami)  już przez ponad 1000 lat. A jej melodia wykorzystywana była przez takich artystów jak np. Fryderyk Chopin...

Pieśń chmielowa związana jest z polskim obrzędem weselnym Śpiewano ją o północy, kiedy to  następował moment oczepin. W wierzeniach pogańskich chmiel wraz z pieśnią odgrywał „magiczną rolę”, jeszcze do początku XX wieku matka oblubienicy, wprowadzając nowożeniców do domu obsypywała ich chmielem. Niektórzy badacze nawet domniemywali ,że w polskiej mitologii istniało bóstwo Chmielu(wzrostu i rozwoju). W czasach przedchrześcijańskich wierzono w ptaki-dusze, zatem ziarno rzucane na młodych mogło pełnić rolę pokarmu dla duchów przodków. Mogło tez być ofiarą składaną im i demonom dla przebłagania, by nie szkodziły młodej parze. Wiadomo tez że podczas pogańskich obrzędów używano piwa robionego właśnie z tej rośliny.

Oj chmielu, chmielu śpiewano jeszcze na weselach pod koniec  XIX wieku w dworach szlacheckich, i  domach chłopskich. Później zwyczaj utrzymał się tylko wśród chłopów.

W pieśni tej, która zachowała swoja archaiczną, najstarszą budowę melodii, powtarza się jeden motyw:g1-d1-e1.

Znane są podstawowe trzy wersje pieśni Oj chmielu, chmielu: 

 Wariant pierwszy:

Żebyś ty chmielu na tyczki nie lazł,

Nie robiłbyś ty z panienek niewiast,

Oj chmielu, oj niebożę,

To na dół, to ku górze,

Chmielu niebożę.

Ale ty chmielu po tyczkach łazisz,

Nie jedną pannę z wianeczka zrazisz.

Oj chmielu...

Oj chmielu, chmielu, ty bujne ziele,

Nie będzie przez cię żadne wesele.

Oj chmielu...

Oj chmielu, chmielu, ty rozbójniku,

Rozbiłeś dziewczynę na pasterniku.

Oj chmielu...

 Wariant drugi:

Żebyś ty, chmilu,

na tyki nie loz,

nie robiułbyś ty

z paninek niewiast.

Ale ty, chmilu,

na tyki lezies,

niejedny pannie

wionek odbierzes.

Oj, chmilu, chmilu,

serokie liście, n

aso Marysie

zacepiliście.

I wariant trzeci:

Oj, chmielu, chmielu, ty bujne ziele,

Bez cie nie będzie żadne wesele.

Oj, chmielu, oj, niebożę,

Niech ci Pan Bóg dopomoże,

chmielu niebożę.

Żebyś ty, chmielu, na tyczki nie lazł,

Nie robiłbyś ty z panienek niewiast,

Oj, chmielu, oj niebożę…

Ale ty, chmielu, na tyczki włazisz,

Niejedną panienkę wianeczka zbawisz,

Oj, chmielu, oj niebożę…

Oj, chmielu, chmielu, drobnego ziarnka,

Nie będzie bez cię piwo, gorzałka.

Oj, chmielu, oj niebożę…

Oj, chmielu, chmielu, szerokie liście,

Już Marysieńkę oczepiliście.

Oj, chmielu, oj niebożę…

 W poniższym wykonaniu użyto trochę zmienionej wersji :

Ciekawostki o Słowianach...

•   Słowianie zasiedlili Grecję (Peloponez), Kretę, Azję Mniejszą, Syrię, Półwysep Iberyjski, Maroko. Liczni Słowianie występowali w Egipcie. Poza tym osady słowiańskie znaleziono w Skandynawii, Islandii i w północnych Włoszech. 

• Słowianie, co było rzadkością w średniowieczu, dbali o higienę. Każda wieś posiadała przynajmniej jedną łaźnię.

• Słowianie wprowadzili do Europy piece, które były umiejscowione wewnątrz chat. Rzecz wówczas niespotykaną.

• Zanim u Słowian pojawiły się koty, ich rolę spełniały łasice...  

• Słowianie wyobrażali sobie, że w centrum świata jest potężne drzewo życia (np. dąb), którego korzenie sięgają świata podziemnego (umarłych), pień znajduje się w świecie ludzi, a korona drzewa znajduje się w krainie bogów. W korzeniach na złotym tronie siedzi Weles a Perun przebywa wśród gałęzi drzewa. To wyobrażenie jest obecne w kulturze ludowej do czasów obecnych. W bajkach występują drzewa, w których korzeniach żyje ogromna żmija.

  

  Osada w Biskupinie 

• Wiele niemieckich miast zostało założonych przez Słowian m.in Berlin, Drezno, Lipsk, Greifswald, Brema, Wolgast

• Zmarłym zostawiano w ustach monety na opłacenie podróży w zaświaty. Zwyczaj ten panował na wsi polskiej do poł. XIX w (świadczą o tym daty monet znalezionych w ustach zmarłych podczas wykopalisk).

• Wiara w wampiry była powszechna na całej Słowiańszczyźnie. I to właśnie od Słowian rozpowszechniła się na cały świat.  Co ciekawe przebicie kołkiem nie było jedyną metodą. Stosowano też przecinanie kolan i innych stawów, umieszczano pod plecami noże i inne ostre przedmioty, obcinano głowę i zakopywano ją w innym miejscu, bądź umieszczano między nogami, przywalano delikwenta głazami. Wiara w wampiry być może brała się stąd, że człowiek po śmierci przechodzi gigantyzm pośmiertny, czyli rozdęcie ciała gazami gnilnymi. Stąd opisy potencjalnych wampirów jako istot rozdętych, opitych krwią (staropolskie ąpir oznacza kogoś rozdętego). Wbiciu kołka miał towarzyszyć syk śmiertelnie rannego potwora, tymczasem mógł to być dźwięk nagle wyzwolonych gazów.

• Skandynawowie przejęli od Słowian topór. Nawet nazwa pozostała ta sama taparoex.

• Słowianie budowali wspaniałe łodzie przystosowane do podróży morskiej. Różniły się one od skandynawskich tym między innymi, że były mniej smukłe, czyli mniej szybkie i mniej zwrotne, ale za to mniej wywrotne i przystosowane do transportu koni (ogółem do łodzi wchodziło 40 ludzi i kilka koni). Na tych łodziach Słowianie łupili Wikingów. Nazwy czterech rodzajów statków przejęli Wikingowie. Ich łodzie były budowane przy użyciu gwoździ, Słowianie używali drewnianych klinów.

• Słowianie byli mistrzami w budowie drewnianych mostów. Najdłuższy z nich na jeziorze Teterow (Niemcy) liczy 3 m szerokości i 750 m długości.

• Słowianie jako pierwsi zaczęli chmielić piwo. Znaleziska archeologiczne świadczą, że na terenie dzisiejszej Polski piwo istniało od zarania dziejów. Słowiańskie piwo było : lekkie, musujące, zielonkawe i wyrabiane początkowo z drobno zmielonej pszenicy.

Źródło : http://www.kns.us.edu.pl